Deze prachtige stad bevindt zich in een zeer dramatische setting. De rivier Douro klieft de stad in twee en zorgt voor zeer steile rivierbeddingen waarlangs mooie historische gebouwen zijn opgetrokken. Dit zorgt voor leuke hoogteverschillen en een buggy-onvriendelijke omgeving.  Na een ochtendwandeling met Emy in de rugzak naar oa de Sé (Kathedraal) besluiten we om mee te gaan in een toeristenval. Een tuk-tuk tuft ons doorheen de wijk Ribeira, Station São Bento, … Onze gids zijn kennis van de Harry Potter boeken, euhm het historische centrum, doet vermoeden dat JK Rowling haar Harry Potter-reeks heeft geschreven na enkele avondjes kroegenjagen of dat onze gids dat de avond voordien heeft gedaan. 2uur aanschuiven om de boekenwinkel te zien waar ze enkele verhalen zou hebben geschreven, nee danku😊 

Met een boottochtje hopen we allemaal even tot rust te komen. Dit is buiten Emy gerekend, in een vorig leven waarschijnlijk een Sirene,  zij zorgt voor een klankspektakel aan boord. We varen onder de vele bruggen die Porto rijk is, waar telkens enthousiast van wordt verteld hoe lang, hoe oud en hoe belangrijk ze zijn. Eat this Antwerpen! Het meest prachtige exemplaar, Ponte Maria Pia is van de hand van Eiffel, jawel die van die vakwerkmast in Parijs. Al zou deze brug voornamelijk het werk zijn geweest van één van zijn Belgische leerlingen. 

Na het boottochtje vertoeven we even op een terrasje in de gezellige haven. Ondanks een boeking in het centrum (gemaakt op datzelfde terrasje), de sleurtocht met veel te zware tassen door het centrum, 10 telefoons naar de eigenaars, een verloren parkeerticket en bijgevolg lange rij geïrriteerde Portugezen achter ons belanden we 2uur later in een compleet ander hotel ver buiten het centrum. Aangezien deze tekst anders het label KNT zou krijgen bespaar ik jullie de kordate woordenwisselingen tijdens dit familiespektakel. 

In Aveiro, het Venetië van Portugal, serieus Rough Guide?, kiezen we voor een leuke wandeling langsheen de zeer beperkt aanwezige kanaaltjes en genieten we volop van de zon. ’S Middags rijden we door naar Obidos waar we in het historische centrum overnachten. Draken beginnen in het hoofd van Kodi een eigen leven te lijden, fear of the unknown staat er bij een grote draak dichtbij ons hotel, daar hebben we allemaal last van nietwaar. De smalle straatjes zijn autoluw en dus zeer fijn om rond te kuieren. Wanneer de kindjes iets hebben gegeten dachten we zelf nog wel ergens een slag te slaan, maar door de Corona-maatregelen is alles redelijk snel dicht. Dankzij de lokale bakker en een vriendelijke restaurateur die een fles wijn wou opentrekken voor ons hebben we toch een rustgevend momentje voor we in de bakoven van onze kamer moeten gaan liggen. Airco bestond niet in de middeleeuwen maar ons hotel duidelijk al wel. Eigenlijk zijn we blij dat we eens kunnen zeggen dat de temperaturen Zuid-Europa waardig zijn. 

In de Salema, algarve kamperen we naast een Nederlands koppel met 2 kindjes (net iets ouder dan de onze) die met een klein vw-busje europa aan het verkennen zijn. We zijn zelf na een reis door Australië met ons drie niet helemaal mee met #vanlife, maar dat is een ander verhaal waard. Na een bezoekje aan het mooie strandje sluiten we de avond af met een feestmaaltijd in het plaatselijke visrestaurant. De volgende ochtend zetten we goed in met een prachtig campingontbijt om onze 5^dehuwelijksverjaardag te vieren! We beginnen met een kort strandbezoek (lang moet dat voor ons en blijkbaar ook de kinderen nooit niet zijn) en vertrekken na het dutje van Emy richting de campingspeeltuin voor Kodi. Helaas gaat het daar weer redelijk mis. Kodi is zijn enthousiaste zelve en klimt op een bankje van een houten tuintafel. Wanneer hij wil springen, beweegt de bank, schuift hij uit… We weten het nog steeds niet goed. Ik sta op nog geen 2 meter maar moet hulpeloos toekijken hoe hij met zijn gezicht eerst op een steen valt. Onmiddellijk begint hij te wenen, wat goed is, en ik sluit hem in mijn armen. Hij duwt zijn gezicht tegen mij en ik voel dat half mijn gezicht al onder zijn bloed hangt. Natascha neemt hem vlug mee naar een wc om het bloed wat weg te vegen en met veel moeite mogen we in zijn mond zien. De schade valt achteraf zeer goed mee, maar op dat moment ging er veel door ons hoofd! In totaal rijden we 200km om bij een spoedarts een duidelijk oordeel te krijgen. Geen hersenschudding enkel een kapotte lip, tandje kwijt en eentje scheef. Kodi doet het tegen dan al heel goed en zal dus de rest van de reis nog wat meer vertroeteld worden dan anders. Hij krijgt kleine stukjes eten of zo veel als mogelijk vloeibaar. Zegt er iemand ijs? Nadien zou onze eigen tandarts de geraakte voortand nog ontzenuwen, hierbij is Kodi gewoon in slaap gevallen 😊Wij als ouders hadden er dan al enkele zenuwslopende nachten opzitten. Draken bestaan niet mama en papa! 

Ijs wordt stilaan ook noodzakelijk en niet enkel om Kodi’s pijn te verdoven want zowel in Sevilla Als tijdens ons onvoorbereid Alhambra bezoek gaan de temperaturen plotseling vlot over de 40graden. Op het prachtige dakterras met zicht op het belachelijk mooie centrum van Sevilla genieten we opnieuw van het verre bereik van de babyfoon. Wat kan je in Sevilla verdwalen in de prachtige koninklijke lanen geflankeerd door weelderige bomen en statige paleizen.  

We sluiten de reis af met een heerlijk bezoekje aan de groene parkengordel die door Valencia loopt een lunch in het historisch centrum en dinertje in het Palau de les Arts Reina Sofia. Voldaan rijden we, met het idee van een tussenstop in ons achterhoofd, toch maar in één trek huiswaarts. Moesten jullie het nog niet weten onze twee nieuwe helden heten Emy en Kodi!