Het wordt er eentje vlak naast de effectieve pelgrimsroute naar de rustplaats van één van de 12 apostelen, Jakobus de Meerdere. Het is echt fantastisch wat voor een aantrekkingskracht deze eeuwenoude route nog steeds heeft op alsmaar meer mensen. We weten ondertussen dankzij lockdowns en beperkingen van onze vrijheden dat niets zo veel deugd kan doen als een lange wandeling om het hoofd leeg te maken. Misschien moeten we dit ook eens bekijken. Al lijkt het opportuun dat dan ook Emy zelf kan wandelen.

Bij aankomst in ons hotel besluiten we Emy’tje even te laten slapen en Kodi en ik gaan zwemmen! Een prachtig zwembad, uitzicht op het golvend landschap en de stoet pelgrims. Tussen de wolken door schijnt een lekker zonnetje en niets lijkt ons zwemgeluk in de weg te staan. Enthousiast springen we het zwembad in. Het water is ijs, ijs, ijskoud. Het pakt zowaar op mijn longen en mijn hele lichaam schreeuwt om eruit te gaan. Als ware ijsberen plonsen we toch verder, gelukkig is de lach van Kodi voldoende om een hele middag te vullen met blijdschap en warmte want niet veel later is de zon verdwenen achter een dik pak regenwolken en een schrale wind zorgt ervoor dat onze terugtocht naar onze kamer hoogst onaangenaam aanvoelt.

We verkennen de prachtige binnenstad van Santiago de Compostella. De feeërieke straten doen ons wegdromen en mijmeren over middeleeuwse taferelen. Eigenlijk zijn de schapenvellen vervangen door Gore-Tex en de houten voetzool van de middeleeuwse snavelschoen door Vibram zolen onder stevige bergschoenen, maar de mensen komen hier nog steeds met de benenwagen naartoe met ergens op hun kledij of rugzak de Sint-jakobsschelp.

Die avond ontdekken we dat onze babyfoon echt een veel groter bereik heeft dan verwacht. We leggen Emy’tje, die tussen haar dutjes door al een aardig stapje in de wereld heeft gezet te slapen en trekken er met drie op uit. 50meter later komen we aan in het hotel-restaurant en genieten opnieuw van een heerlijke maaltijd met fantastische wijn uit Riax Baixas. Het zal niet onze meest avontuurlijke reis worden, dat wisten we op voorhand, maar op culinair gebied beleven we hoogdagen. We herhalen deze modus operandi, maar dan zonder Kodi de volgende avond.

Emy is ondertussen terug helemaal de oude, alleen merken we dat ze haar dutjes harder nodig heeft dan daarvoor. Meestal zijn we blij als ze overdag één goed dutje doet, maar eender tegen wat haar kleine lichaampje heeft moeten opboksen, het heeft haar toch wel energie gekost. Dat merken we als we met een bus opnieuw richting centrum rijden en Emy pardoes in slaap valt op mijn borst. Met een licht knorrende dochter rijden we tot vlakbij de kathedraal. Dit is dan Genieten met een grote G. Na veel oh’s en ah’s van de medepassagiers stappen we af vlak aan een speeltuin en dat met twee uitgeruste kinderen, werkelijk perfecte timing. Uiteraard, heheum, volledig zoals we hadden gepland als perfect georganiseerde ouders.

We volgens nog steeds onze neus en de kleurkaarten van onze overheid. Volgende halte is Braga, lijkt voor een Antwerpenaar op Brugge door een West-Vlaming uitgesproken dan. Goed we stappen over deze laatste opmerking voor ik een klacht aan mijn broek krijg van Unia. We kiezen om nog een keertje onze tent te avonturieren en vinden een plekje op een gemeentelijke camping vlak naast het oude stadion van Braga. Deze camping ligt op een redelijke steile heuvel en hier heeft Kodi de functie van zijn rem op de loopfiets leren kennen. Zeer open gatlauwe douches, veel muggen, vieze wc’s, maar toch doet het deugd om niet tussen 4 muren te zitten. Wanneer de kindjes uitgeteld in hun bedjes liggen kunnen de even uitgetelde ouders een wijntje drinken. Bij wijze van dramatiek besluiten de weergoden opnieuw hun duid in het zakje te doen. Het zal de rest van de avond en nacht constant afwisselen tussen regenbuien en opklaringen. Als sigarenliefhebber had ik mezelf voorgenomen om die avond een fijne Partagas te roken. Uiteindelijk sukkel ik om de Cubaan aan te krijgen, men heeft blijkbaar al snel 3 handen nodig om een sigaar, aansteker en paraplu vast te houden. Eigenlijk een beetje gelijkaardig als koken met 2 kinderen op het aanrecht of jengelend aan je been. Ik zet door en vind stiekem het geluid van de druppels op de tent en mijn paraplu wel geweldig gezellig en bijdragen aan de sfeer.

Rond ons liggen er enkele mensen die in piepkleine eenpersoonstentjes slapen. Hun koffer of sportzak met kleding staat buiten wanneer zij in de tent liggen. Het zijn mensen die afzakken naar de grotere Portugese steden vanuit, de economische wastelands die hun geboortedorpjes zijn. Ze zijn vriendelijk en één van hen verteld dat zijn zoon even oud is als Kodi en verzot is op Peppa Pig. Youtube-kinderen zijn iets universeels😊

De volgende ochtend vliegen we gezwind de 573 treden op naar de Bom Jesus de Braga. Misschien komt hier het idee wel van om eerst Emy goed te laten leren wandelen vooraleer we een GR-route kiezen met de familie. Enkele kilo’s, men vraagt een vrouw nooit naar haar gewicht, op de rug begin je zelfs na zo’n klein stukje al te voelen. De Deuter babydrager blijft toch wel een geweldige aanwinst want na Kodi vindt nu ook Emy dit een fantastische manier om in vervoering te worden gebracht. Geen idee of het komt omdat zo op die manier alles goed kunnen zien vanuit een vogel- in plaats van kikkerperspectief. Ik weet alleen dat het leuk is om eens niet met de buggy op pad te zijn.

Voor we verder reizen laten we ons verlijden tot een Portugese croque Monsieur. Dit is toch wat onze reisgids ons wil doen geloven. Het gerecht dat we voorgeschoteld krijgen, een dubbele boterham met een massa kaas/hesp/salami drijvend in een sausje vol met patat, lijkt echter even hard op een croque monsieur als de auteur van deze tekst op George Clooney. We zouden kunnen zeggen hetzelfde genre, mens/halfwarm broodgerecht, maar een volledig andere categorie van verfijning. Sorry George!