In Torrelavega vinden we een betaalbare familiekamer en niet veel na het inchecken beginnen we onze zoektocht naar een lekker avondmaal. Uiteindelijk wandelen we doorweekt binnen in een restaurantje dat hoog stond aanbevolen via tripadvisor. Het is 19u en dus naar Spaanse normen nog wat te vroeg om te kunnen avondeten, een kleine 2 uur voor de keuken opengaat wordt ons al lachend meegedeeld. Emy is wat hangerig en we beslissen om onze zoektocht te staken. Natascha en Emy keren hotelwaarts en de mannen gaan op jacht. Na een korte zwemtocht door de straten van Torrelavega besluit ik het gewoon op een pizza te houden. Wanneer we op de kamer komen ligt Emy net te slapen. We belanden dus met 3 in de badkamer met ons avondeten tussen het bad (handig als leuning), wc (handig als stoel) en bidet (staat eigenlijk altijd in de weg). Voor Kodi is het allemaal even plezant en ook bij ons tovert de hele situatie het een glimlach op onze lippen. We doen die nacht uiteindelijk geen oog dicht. Onze kamer heeft geen airco en door de felle regen is het heel vochtig. Emy maakt koorts en zeurt en weent de ganse nacht. We nemen ze om beurten bij ons, maar buiten een korte troost en hier en daar een half uurtje slaap bleek dit niet veel te helpen. Uiteraard geven we ze koortsmedicatie en ondanks de bewogen nacht blijkt ze ’s morgens in staat tot een kamerbrede glimlach die alle gemiste uren slaap onmiddellijk naar een vergeten hoek in uw geheugen tovert. Alle ouders zullen wel beamen dat zoon of dochter die op/naast/onder u slaapt puur genieten is en tegelijk ook een beetje afzien. Het doet wat denken aan een lange nachtvlucht waar iedereen rondom jou lijkt te slapen en jij als enige in één of andere insomnia-wereld verzeild bent geraakt.

We bezoeken in de vroege ochtend een nabijgelegen middeleeuws stadje, Santillana del Mar, waar de prachtige Romaanse huizen en stenen muurtjes zeer mooi bewaard zijn gebleven. Jean-Paul Sartre beweerde dat dit de mooiste stad van Spanje was en tussen het glas melk en de Sabao door kunnen we beamen dat het een fijn dorpje is. Wanneer het stilaan drukker begint te worden besluiten we om tijdens het middagdutje onze weg richting Compostela verder te zetten. We doen dit nog steeds met auto weliswaar en niet te voet zoals de moedige pelgrims.

Emytje valt zeer snel in slaap en gelukzalig zakken we onderuit in onze autostoel. Een goed dutje zal haar deugd doen na zo een wilde nacht. We hebben nog steeds geen vaste route in gedachten en beslissen zoals voordien in de vooravond waar we verblijven. Onze rit komt echter abrupt tot een einde wanneer Emy wakker schiet en heel erg hard begint te wenen. Ze houdt dit 5 minuten vol en valt dan plots op een nog abruptere manier stil. Hierdoor kijken zowel Natascha als ik achterom. Op dat moment draaien Emy haar ogen weg en begint ze hevig te stuipen. Ik zet de auto onmiddellijk aan de kant en spring uit de auto. Emy reageert op niets, staart in het ijlen voor zich uit. Als een lappenpop hangt ze in de armen van Natascha. Ik bel zonder te verpinken de hulpdiensten en na veel Espanglish krijg ik hen uitgelegd waar we staan. 10 minuten later staat er een ambulance met spoedarts ter plaatse. Wat er gedurende die zeer lange minuten door onze hoofden ging ga ik jullie besparen. Al snel is duidelijk dat er geen reden tot ongerustheid is. Ze heeft koorts, maar verder geen afwijkende hartslag, ademhaling,… We volgen de ambulance en belanden in een ziekenhuis in Aviles. De coronapandemie zorgt ervoor dat er slechts 1 ouder mee mag. Al snel komt opnieuw de bevestiging dat alles ok is met Emy. Ze geven ons zelfs een Engelstalige infofiche over koortsstuipen en zijn er rotsvast van overtuigd dat het slechts dat was. Ohja ondertussen hadden we al te horen gekregen dat ze covid-19 negatief was. Lang voor de sneltests in omloop waren kon men in Spanje binnen 3uur weten of iemand al dan niet prijs heeft in de coronabingo.

De dokters beslissen om Emy een nachtje in observatie te houden, al zeggen ze erbij dat ze waarschijnlijk een zeer hevige reactie heeft gehad op een bacteriële infectie en we ons echt geen zorgen moeten maken. De koorts neemt verder af en ze lijkt ook snel terug in staat om mama te terroriseren. De tas met slaapgerei en eten in de kamer krijgen was geen gemakkelijke opdracht. Op een gegeven moment dacht ik de snelste manier gevonden te hebben. Ik steel een ziekenhuisuniform en doe alsof Kodi mijn patiënt is. Na te veel rare blikken van Kodi beslis ik om de situatie toch maar gewoon uit te leggen aan het onthaal. Onder geen beding mocht ik het ziekenhuis binnen met Kodi. Finaal begrijpen ze dat ik Kodi als 3-jarig mannetje niet alleen ga achterlaten in de lobby van een Spaans ziekenhuis, maar dat ik ook niet persoonlijk te tas hoef af te geven. Er wordt uiteindelijk iemand gevonden die even veel woorden Engels spreekt als ik Spaans en samen komen we tot het besluit dat een onthaalmedewerker best te tas kan afgeven. De mannen van het reisgezelschap druipen af en besluiten, om na een korte stop in een hotel in de buurt, de lokale horeca onveilig te maken. Met de schrik er nog stevig in besluit ik de avond met een lokaal brouwsel, biertje voor mij en een coca cola (zeer lokaal, jullie waarschijnlijk ongekend) voor Kodi. Een woelige nacht later kunnen we onze dames terug oppikken en we krijgen groen licht van de dokters om onze reis gewoon verder te zetten.

Sartre zei ooit: “Ik besta omdat ik denk…” wel ik dacht op dat moment, laat ons maar geen ziekenhuisbezoekjes meer doen tijdens onze vakantie. We waren echter nog lang niet thuis.

To be continued...